داشت بهم میگفت که اتاق رویاهاش چجوریه. میگفت دوست داره کفش پارکت سفید باشه و دیوراش کاغذ دیواری گل گلی. بعد ازم پرسید تو دوست داری اتاقت چجوری باشه؟ فکر کردم و گفتم نمیدونم. گفت قبلا میگفتی که. گفتم آره ولی الان دیگه یادم نمیاد چجوری بود. فقط تراس رو به باغش یادمه و درختای پشت پنجره اش.
رفته بودیم کوه. شب بود. توی تابستون فقط شبا میشه رفت کوه. تمام چراغای شهر پایین پامون بود. مهتاب بالای سرمون بود. من روی قله، زیر مهتاب، بالای چراغای شهر به تو فکر میکردم. ظهر بود. توی آشپزخونه نشسته بودم. گرمم بود. دلم درد میکرد و خسته بودم. من سر ظهر با حال خسته و درد به تو فکر میکردم. نصف شب از خواب پریدم. کابوس دیده بودم. بافت موهام باز شده بود و ریخته بود دور گردنم. عرق کرده بودم. من با موهای پریشون و قلبی که تند میزد به تو فکر میکردم. دارم مینویسم. تک تک کلمه هام از توست. دارم فکر میکنم از کی شدی این همه من؟
امروز برام روز بزرگی بود. دیدن اولین موی سفیدم اونم بعد از اینهمه مدت که منتظرش بودم میتونه برام یه نشونه باشه. یه نشونه ی نقره ایِ درخشان...
+ چرا من نمینویسم اینهمه؟
خانه جاییست که هوایش را بیست و چهار سال با افکارت اشباع کرده ای. وقتی به آن بر میگردی تمامشان به مغزت بازمیگردند. وقتی سرت را رو بالشی میگذاری که سال ها روی آن افکار جنون آمیز کرده ای دوباره همان ها به ذهنت هجوم می آورند. حتی اگر ماه ها از آن ها دور بوده باشی.
از ناپایداری دنیا همین بس که وقتی از کارت استعفا می دهی هنوز نیم ساعت نگذشته آگهی استخدام جایگزینت را برای فردا سفارش می دهند.
آدم ترسویی هستم که به هر بن بستی که می رسم آرزو می کنم کاش اصلا آن راه را نرفته بودم که به دیوار برسم. مثلا وقتی رئیسم دعوایم میکند آرزو میکنم کاش هیچوقت به این شرکت نمی آمدم. وقتی توی درسهای دانشگاه کم می آورم با خودم می گویم کاش هیچوقت دانشگاه نمی رفتم.
یا اینکه کاش هیچ وقت با تو آشنا نمی شدم که دوستت داشته باشم.
یا اینکه کاش هیچ وقت به دنیا نمی آمدم...
+ من عوض شدم؟
- آره.
قلبم ریخت. نه. تمام وجودم فرو ریخت. من عوض شدم؟ چطور شدم؟ بد شدم؟ خودخواه شدم؟ مغرور شدم؟ از کی؟ از کجا؟ از لحظه ای که اینو بهم گفت تا الان هی دارم فکر می کنم. دیوانه وار خودم را با خودم مقایسه می کنم. ولی با کدام خودم؟ خودِ یک ماه پیشم؟ دو ماه؟ شش ماه؟ افکارم را غربال می کنم. جدیدها را با قدیمی ها مقایسه می کنم. می بینم ضعیف تر شدم. قوی تر شدم. چیزهایی را یاد گرفتم. چیزهایی را فراموش کردم. تاثیرات زندگی. اما نمیدانم کدام یک تغییرم داده. کدام باعث شده نزدیکترین کسی که افکارم را روز و شب با او در میان می گذاشتم به من بگوید عوض شدی. حالا تا یک سال برای من بهانه بیاور که ناخودآگاه است تغییر. که ناگریز است تغییر. من نمیخواهم و نباید تغییر کنم.
عادت کردیم رویا ببافیم. لعنت به رویا بافی که مدام تو را از جایی که هستی میراند. لعنت به رویا بافی که نمیگذارد هیچ کجا احساس آرامش کنی.
