سکوت اختیاری
دوشنبه, ۱۰ خرداد ۱۳۹۵، ۰۴:۵۹ ب.ظ
همیشه هم سکوت آدم از کم حرفی آدم نیست. ارثِ اکتسابی خانوادگی نیست.
درونگرایی و خجولی و کم تجربگی نیست. گاهی انتخاب توست. نتیجه ای ست که خودآگاه و
ناخوداگاهت با هم میگیرند. علت و معلول هایی پشت اش وجود دارد. منطق داری بابت حرف
نزدنت. گاهی می بینی حال خوشی داری و می خواهی احساس شفافت را با کسی در میان
بگذاری، یا اصلا دلت تنگ است، گرفته ای و دلت همزبان می خواهد. بعد می روی رو در
رویش می نشینی. نگاه می کنی به چشمانش. منتظر لحظه طلایی می شوی که حرفت را شروع
کنی ولی سرش را بالا نمی آورد. یا حتی شروع می کنی به گفتن. به سر ریز شدن. واژه
به واژه حرف هایت را توی ذهنت از قبل تمرین کرده ای و خیال پردازی کرده ای که چه
جوابی خواهی گرفت. و ناگهان می بینی این کلمه هایی که از ته دلت بیرون آمده حتی
نتوانسته نگاه مخاطبت را جلب کند چه برسد که تکان دادن احساسش. و بارها و بارها می
بینی حرفت شکسته می شود. یا خودت می شکنی اش تا ادامه اش را با خیال راحت توی
دفترچه ات خط خطی کنی. آن وقت است که با خود می گویی از همان اول تصمیم ام برای
همصحبتی اشتباه بود. یا اصلا هزار کیلومتر از تو دور است. می روی روی اسمش. صدایش
را می شنوی. حس مزاحم بودن رهایت نمی کند. بدون کلمه ای حرف دل قطع می کنی. یا حتی
دلت می خواهد با کلمه صحبت کنی. واژه هایت را تایپ می کنی برایش. "دلم
گرفته". جوابی که می گیری نه تسکینت می دهد نه حالت را بهتر می کند و نه...
فقط یک دلخوری اضافه می شود روی دلخوری های قبلی و یک تصمیم جدید که "اصلا
چرا باید به کسی ربط داشته باشد حالِ دلِ من؟" و دنیایت می شود سکوت. می شود
حرف هایی مثل: شام خورشت بادمجان پختم، هم کلاسی ام بازیگر تئاتر است، دارند
آشپزخانه خوابگاه را تعمیر می کنند یا چه خوب که فردا تعطیل است...
