میدونم که میخواستی کمکم کنی ولی با این کار نگرانی تمام نشدنی رو به وجودم اضافه کردی. کاش میشد فراموشی بگیرم و همه چی رو از اول شروع کنم. کاش بیدار میشدم و میدیدم یه جای نا آشنام. کاش میشد تمام آدم هایی رو که میشناسم ناپدید کنم.
چه بلایی داره سر من و این وبلاگ و نوشته هام میاد؟
به طرز بیمارگونه ای از همه بریدم. دلم میخواهد فقط و فقط برای خودم باشم. تمام وقتم مربوط به خودم باشد و هرکاری که میخواهم انجام دهم. ولی آنقدر درگیرم کردند که حتی نصف روز را هم برای خودم ندارم. اطرافیان جوری رفتار میکنند که انگار کارهایی که برایشان انجام میدهم وظیفه من است و نه لطفی که در حقشان دارم. وگرنه میتوانم راحت بگویم نه من همراهتان نمی آیم و برای فلان کار وقت ندارم و خودت هم میتوانی انجامش بدهی. از همه چیز جالبتر اینکه همه این خدمات ارزنده! من فراموش میشود و در نهایت میگویند بود و نبود تو برای ما هیچ فرقی ندارد و اگر هم نباشی چیزی عوض نمیشود و فقط فلانی جایش خالی که چقدر کارها میکرد و مدام یادش میکنند. بعد چه اتفاقی می افتد؟ چند دقیقه بعد صدایم میزنند که بیا ببین این مسئله چطور حل میشود و فلان سایت چطور کار میکند و برای بهمان چیز نظر بده.
جدیدا بیشتر از اینکه غمگین باشم عصبانی ام. عصبانی از خودم که چرا زودتر دل نمیکنم و بروم و عصبانی از بقیه که با رفتار های چندگانه شان مرا توی حالت بی وزنی نگه داشته اند. که ادعای دوست داشتن دارند و مرا با رفتارهایشان میرنجانند.
دیروز دم غروب توی خیابان بودم. نشانه ات در دستم بود و با خودم میگفتم تو، توی زندگی من چکار میکنی. هوا خنک و تمیز بود. ترافیک روان بود و تاکسی ها بین ماشین ها مارپیچی راه پیدا میکردند. حس میکردم شهرم را دوست دارم. شهر کوچک و تاریکم را با مردمان ساده و فوضولش. با خودم میگفتم چرا حالا که دارم اینجا را ترک میکنم وابسته شدم؟ زن چاقی کنار من توی تاکسی نشسته بود که بوی همبرگر میداد. نگاهش کردم. شبیه یک همبرگر غول پیکر بود. حس کردم دوستش دارم. پسری که صندلی جلو نشسته بود و کلاه کاپشنش را روی سرش کشیده بود و سرش توی گوشی اش بود را هم دوست داشتم. پیاده شدم. توی شلوغیِ راه های بسته شده راه میرفتم و از نور مغازه ها، دستفروش هایی که جوراب و شال گردن میفروختند، راننده تاکسی هایی که با هم دعوا میکردند. دخترهایی که پالتو پوشیده بودند و از کنارم رد میشدند، آسمان فیروزه ایِ پر رنگ که سمت غربش داشت میسوخت، نور ماشین های توی ترافیک و بخاری که از دهانم بیرون می آمد لذت میبردم. هوس کردم مسیر بعدی را با خط واحد بروم. توی ایستگاه مردی با کلاه خاکستری و ماسک نشسته بود و توی دستش همشهری داستان بود. حالم خوب بود با دیدن این همه چیزها. به رفتنم فکر میکردم که باید یک شهر را از اول دوست داشته باشم. باید طاقتش را داشته باشم و دلتنگ اینجا نشوم. و توی دلم میگفتم کاش خانه ای امن و آرام داشتم که مجبور نمیشدم شهرم را به سمت سختی ها ترک کنم...
من یا مالک چیزی هستم یا نیستم. با کسی شریک نمیشوم. حتی عادت هایم را و حتی آرزوهایم را. وقتی میبینم عادتی که داشته ام به دیگری سرایت کرده دیگر رغبتی به انجام آن ندارم. وقتی میبینم کسی آرزوی مرا دزدیده دیگر به آن فکر نمیکنم.
تلاش هایم برای تغییر نتیجه ی متغیری دارد. هر چه خودم را از آنچه که بودم دورتر میکنم با شدت بیشتری توی خودم فرو میروم. چیزهای دیگری هم هست. آرزوهایی که میخواهم به آن ها برسم و مرا میترسانند. برای رسیدن به آن ها باید پشت کنم به آنچه هستم. به خانواده ام. این ها ترسی ندارند. نه خودم را دوست دارم و نه وابسته ی خانواده و خانه ام. تغییر ترس دارد چون ناشناخته است. جنگیدن ترس دارد چون تهش پیدا نیست. حالا که دارم چرند میبافم این را هم اضافه کنم. تا یکی دو سال پیش فکر میکردم مادرم را خیلی دوست دارم و افکارش تماما درست است و قابل احترام. اما الان نمیتوانم عقایدش را تحمل کنم. نمیتوانم پافشاری اش را روی چیزهایی تحمل کنم که فقط از نظر خودش درست اند و میخواهد تحمیلشان کند روی هرکسی که میخواهد. با این حال دوستش دارم چون کارهایی برای من کرده که هیچ مادر دیگری انجامشان نمیدهد. پدرم؟ فقط حس نفرت دارم بهش...
میتوانم تا ابد برای تصور کردنش چشمانم را روی هم بگذارم و به آن فکر کنم و مطمئن باشم حتی یک ذره هم از غلظت لبخندم بعد از تخیل کردنش کم نمیشود.
همیشه فکر میکردم خودم را تغییر می دهم. به تک تک برنامه هایم می رسم و آراسته و آماده وارد مرحله ی بعدی زندگیم میشوم. اما حواسم نیست که مرحله ی بعدی زندگیم خیلی وقت است که شروع شده و من هنوز تغییر نکردم. هنوز تنبلی میکنم و هنوز آدم ها از من نا امید میشوند.
دیشب یک شب بارانی لعنتی بود. یک شب بارانی که بعد از سه روز بارانی لعنتی دیگر رسیده بود. انگار سه روز مدام باریده بود تا من تصمیمم را بگیرم. دیشب شب تصمیم گیری بود. بدون هیچ تردیدی شروع کردم به نوشتن. نوشتن برای رفتن. برای جا گذاشتن نیمه ی ترسوی خودم که نمیتواند از خودش دفاع کند. برای بریدن هر چه ریشه ی پوسیده که مرا نگه داشته. ریشه هایی که حالا بوی تعفن میدهند و من به خاطره ی خوشبوی چوبی شان دلبسته بودم. خاطره ها تمام نمیشوند. بویشان عوض میشوند. میفهمی گول خورده بودی. انگار تمام روزهای خوب ساخته شده بودند تا من در یک شب بارانی تصمیم رفتن بگیرم.
