عقده هاى بدخیم

باید به آدمها بگویی. باید سرشان را میان دو دستت بگیری و واژه به واژه کارهایی که برایشان کردی را تعریف کنی. باید زمان هایی که به یادشان بودی و برایشان دلتنگ بودی را هر لحظه به یادشان بیاوری. باید دلیل تمام کوتاهی هایی که کردی را محکم بیان کنی. باید به آنها بگویی چقدر برایشان زحمت کشیدی چقدر دوستشان داری چقدر دلت میتپد که برایشان هر کاری را انجام دهی. باید شیرفهمشان کنی که جانت در می رود برایشان. باید خجالت را بگذاری کنار. تواضع را ببوسی و برای همیشه با آن خداحافظی کنی. باید توی چشم آدم ها نگاه کنی و بگویی این کاری که کردم وظیفه نبود، لطف بود. یواشکی ها را گنار بگذار. برایش لیست بنویس که از صبح این کارهاییست که برایت انجام دادم. قرار نیست همیشه "تو" آن کسی باشی که سرش داد می زنند. قرار نیست هیچ وقت قدرت را ندانند. قرار نیست روز آخر بیایند و از متواضع ترین آدم سال که تو باشی قدر دانی کنند. بلند شو و بگو که هستی و چه کردی. آن وسط ها بغضت هم گرفت خجالت نکش. کسی به سکوت تو جایزه نمی دهد...