عقده هاى بدخیم

هی کشِ شادی هایِ کوچک در میرود...

حالا به جایی رسیدیم که هی باید چشم بگردانیم دنبال نشانه ها. هی کوچه را بالا و پایین کنیم به دنبال یک گلِ آبی مثلن که حالمان را خوب کند. دفترخاطراتمان را ورق بزنیم تا لبخند بیاید روی صورتمان. که با صدای باران بهاری بدویم زیر آسمان و التماس کنیم دنیایمان از اندوه شسته شود. که گلها را لای دفترمان خشک کنیم تا سرمان را گرم کرده باشیم. به جایی رسیده ایم که شادی ها را باید از گوشه کنار ها جمع کنیم که دق نکنیم. حرف به غصه ها که رسید بحث را عوض کنیم. از آرزوهایمان کمتر بگوییم و دلمان را به داشته هایمان خوش کنیم. تقصیر خودمان که نیست خاصیت این روزهاست که دلمان را میگیراند.