عقده هاى بدخیم

وقتی میبینی که حرفاتو دیگه به نزدیکترین دوستت هم نمیتونی بزنی ( به یار که خیلی وقته نمیشه ) برمیگردی به سکوت وبلاگت. رفتم سایت کار داوطلبانه. هاست ها رو مرور میکردم. کار توی مزرعه چای، مدرسه، کمپ. نزدیک بود گریم بگیره. کاری رو کردم که این جور موقعا، موقعی که از حسرت رهایی دارم میترکم انجامش میدم. دیگه بهش فکر نمیکنم. یادم میارم که زندونی ام. سایت رو بستم و دو تا شبکه اجتماعی دیگه رو دی اکتیو کردم که بیشتر از این یادم نیاد. کسی نمونده که ندونه من آدم رفتن و رفتن و رفتنم. موندن مریضم میکنه. و کسی هم نمونده که بیشتر از این بخواد منو پابند جایی کنه. حس زندونی بودن دارم. کاش زنجیرام مرئی بودن و به آدمایی که من رو آزاد صدا میزدن نشون میدادم و اون وقت بود که میفهمیدن همونایی که من رو به رهایی تشویق میکنند بیشتر نگهم داشتن. منو به خاطر خودشون نگه میدارن. چون براشون مفیدم. چون با نگه داشتن من کنارشون فکر میکنن آدمای خوبی هستن. من آدم تحت نظر بودن نیستم. خیلی شبا دیگه نمیتونم به حرفاشون، مزخرفاتشون، عقاید پوچشون که اصرار دارند درسته و همه دنیا باید ازشون پیروی کنند گوش بدم. صداشون توی سرم منعکس میشه. میرم یه گوشه و روی گوشهام رو میپوشونم. که نشنوم صدایی، حرفی. انقدر از چیزهایی که میخواستم و از ته دل میخواستم و با تمام وجود میخواستم دور نگهم داشتن که دیگه نای آرزو کردن ندارم. هیچ ایده ای ندارم که باید بمونم و مدارا کنم و صبر کنم تا بتونم رها شم یا اینکه این رنج همیشه باهامه. میترسم عادت کنم به این رنج. میترسم باهاش خو بگیرم و دیگه حسرت رهایی نداشته باشم. میترسم وقتی سی و خورده ای سالم بود به خودِ بیست و پنج ساله ام بخندم. مثل الان که به خودِ هشت ساله ام میخندم بخاطر گریه هایی که بعد از گم شدن لنگه کفشم سر دادم...