عقده هاى بدخیم

حقیقت این است که انسان با دردهایش تنهاست. وقت هایی که از شدت غصه داری میترکی هیچ کس نمیتواند حتی ذره ای از روی آن بردارد. غم لکه روی آینه نیست که با دستمال پاکش کنی. یک سیب خراب بین بقیه میوه ها نیست که بشود کنار گذاشتش. درد مثل قاطی شدن رنگ آبی و سبز خمیر بازی بچگی هامان قاطی روحمان میشود و وقتی دلت میخواهد از دستش خلاص شوی میفهمی شده جزئی از خودت. بعد دلت میخواهد برای کسی از دردهایت بگویی. حقیقت دوم این است که هیچ کس واقعا غم های تو را نمیفهمد. و بعد میبینی به جای دلداری داری حرف های دیگر میشنوی و بیشتر و بیشتر در تنهایی ات فرو میروی...