عقده هاى بدخیم

قبل از رفتن آدرس را از توی اینترنت پیدا کردم و مسیرم را روی نقشه مشخص کردم. لباس پوشیدم و بیرون رفتم و با مترو به ایستگاه مورد نظرم رسیدم. بعد همانطور که در ذهنم بود از خیابان یک طرفه پایین رفتم. کم کم متوجه شدم دارم اشتباه میروم چون طبق محاسبات ذهنی ام تا خیابان مورد نظرم فقط پنج دقیقه پیاده روی فاصله داشت و تقاطع هایی که میدیدم با چیزی که توی نقشه حفظ کرده بودم خیلی تفاوت داشت. گوشی ام را برداشتم و از توی مَپ آن موقعیتم را پیدا کردم. ولی خیابان ها انگار عوض شده بودند یا به عبارتی دیگر من چند کیلومتر از مقصدم دور شده بودم. برگشتم. ناامیدی من را دوباره به ایستگاه مترو رساند. پشیمان نبودم که از کسی آدرس نپرسیدم. از این پشیمان بودم که آدرس دقیق را توی مپ گوشی ام علامت نزده بودم.