عقده هاى بدخیم

یه دیالوگ هست توی فیلم سر به مهر. میگه چرا هرکس به من میرسه اینقدر زود میفهمه که میتونه به من توهین کنه. وقتی خوندمش با خودم گفتم دقیقا این منم. به راحتی به بهم توهین میشه. احساساتم به بازی گرفته میشه. گناهاشون به گردن من میفته. حرفای نامربوط میشنوم بخاطر حال خرابشون و در نهایت منم که ازشون عذر خواهی میکنم. نمیدونم مشکل از شخصیت منه یا من اتفاقی آدمای اینجوری رو جذب میکنم. هرچی هست تک تک آدمای اطرافم منو آزار میدن. با خودخواهیاشون. دلم میخواد این عصبانیتی که توی وجودم دفنش میکنم هر روز و مدام حفره ی توی سینه ام رو عمیق تر میکنه بیرون بریزم. تفش کنم توی خودخواهیای اطرافیانم و بعد ناپدید شم. برای همیشه از همه آدمایی که میشناسم دور شم.