عقده هاى بدخیم

امروز یک حباب جدید دور خودم کشف کردم. محدوده ای که آدم های خیلی خیلی کمی را درون آن راه داده ام. با این آدم ها صاف حرف می زنم. بدون فیلتر. هر چه خودم باشم را نشانشان می دهم. تا اینجایش را هر آدمی می تواند اینجور باشد. اما من آدم های خارج از حبابم را آزار می دهم. بد آزار می دهم. تا وقتی از من دور اند و حرفی نداریم که هیچ، کلی هم مهربانم با آن ها. اما وقتی بخواهند به حباب من نزدیک شوند نمی توانم با ان ها مثل گذشته باشم. بین حرف هایم کلمه های نیشدار هم پیدا می شود. تا جایی که طرف از من برنجد و دوباره فاصله مطمئن را حفظ کند.

راستش از داشتن حبابم پشیمان نیستم. اما عده هم هستند که من دوستشان دارم ولی داخل حبابم راهشان هم نمی دهم. دلم نمی خواهد آزارشان بدهم هم. آن ها از من می رنجند و من از خودم...