عقده هاى بدخیم

او یک هیولای دوست داشتنی و خطرناک بود. چطور؟ الان میگویم. همه دوستش داشتند. همه در آرزوی این بودند که با او حرف بزنند. او اما، هم مهربان بود هم با سیاست. دوست داشت به دیگران کمک کند اما ترجیح میداد در دسترس همه نباشد. عده ی کمی واقعن او را میشناختند. همه نمیدانستند یک هیولای وحشی درون او زندگی می کند و از هر که خوشش نیاید به راحتی نابودش میکند. روشش بی محلی بود به کسانی که به او نیاز داشتند اما او از آن ها دل خوشی نداشت. نه اینکه کار بدی کرده باشند. نه. فقط آن طور که او میخواست نبودند. کم کم متحدانی را بر علیه آن آدم بیچاره جمع میکرد. با حرفهایش کاری میکرد همه از آن شخص متنفر شوند. همه از او دور میشدند و تنهایش میگذاشتند. با این روش خیلی ها را به کشتن داده بود. چون آدم را با عذاب وجدانی دروغین و ساختگی تنها میگذاشت و هیچ راهی برای برگشتش به او نشان نمیداد. هیولاها همین اند. مخصوصن هیولاهای دوست داشتنی و خطرناک. بهتر بود یک رهبر جنگی میشد یا یک ژنرال که از توانایی اش برای نابود کردن دشمان واقعی استتفاده میکرد. اما او در ظاهر یک آدم بسیار دوست داشتنی بود که همه در آرزوی این بودند که با او حرف بزنند.