.
جمعه, ۱ آبان ۱۳۹۴، ۱۰:۱۷ ق.ظ
یه چیزایی هست که باید براشون سخت بجنگی. جنگیدن با خانواده سخت ترین نوع جنگه. جنگیدن با کسانی که دوستشون داری برای رسیدن به چیزایی که حس میکنی توی زندگی باید بهشون برسی. مثلا استقلال در تمام جنبه های زندگی. والدین اکثرا انتظار دارند که اونی بشی که اونا میخوان. ولی هیچ وقت با خودشون فکر نمیکنن بهش فرصت بردیم. شاید چیزی که فرزند به دنبالشه از چیزی که ما انتظارشو داریم بهتر باشه. اصلا شاید ما اشتباه می کنیم و راه ما درست نیست و صرفا یه تقلیده که از والدین ما رسیده و قراره به فرزند ما برسه.
عمیقا امیدوارم من اینجوری نشمو اگه روزی بچه داشتم بهش توانایی انتخاب و استقلال توی تصمیم گیری های آینده اش رو بدم. البته نمی خوام رهاش کنم به حال خودش. اما سعی خواهم کرد راهنمایی هام جنبه دستوری و اجباری نداشته باشه.
+چند وقته نثرم عوض شده.
