عقده هاى بدخیم

هوا کمرنگ است. دیروز هم کمرنگ بود. و هفته ی پیش. و ماه پیش تر. اما امروز از همیشه کمرنگ تر بود. از آن ساعت هایی که باید به سکوت خانه گوش کنی و موومان سوم سمفونی مردگان را بخوانی و ارغوان قربانی را صدبار گوش کنی. مامان ظرف میشست و از من عصبانی بود. امروز به من گفته بود همه به فکر تو ایم و من گفته بودم همه فقط به فکر خودشان اند. سکوت برای من دلچسب است اما سکوت امروز عذاب آور بود. چون میدانم مامان از من توقع دارد حرف بزنم و شاد باشم. که نمی توانم. هیچ وقت نتوانستم. سکوت خانه امروز خاکستری بود و من این را می دانستم که به ریحانه گفتم میشود بیرون نروی؟ و او گفت نه. نشستم کنار مامان. توی دلم بهش گفتم متاسفم دختر دلخواهت نشدم. متاسفم که منو دوست نداری. متاسفم که نمیتونم خودمو عوض کنم. بعد بلند شدم تا بیایم بنویسم که امروز چقدر هوا کمرنگ بود.