از کی؟

رفته بودیم کوه. شب بود. توی تابستون فقط شبا میشه رفت کوه. تمام چراغای شهر پایین پامون بود. مهتاب بالای سرمون بود. من روی قله، زیر مهتاب، بالای چراغای شهر به تو فکر میکردم. ظهر بود. توی آشپزخونه نشسته بودم. گرمم بود. دلم درد میکرد و خسته بودم. من سر ظهر با حال خسته و درد به تو فکر میکردم. نصف شب از خواب پریدم. کابوس دیده بودم. بافت موهام باز شده بود و ریخته بود دور گردنم. عرق کرده بودم. من با موهای پریشون و قلبی که تند میزد به تو فکر میکردم. دارم مینویسم. تک تک کلمه هام از توست. دارم فکر میکنم از کی شدی این همه من؟

نشانه

امروز برام روز بزرگی بود. دیدن اولین موی سفیدم اونم بعد از اینهمه مدت که منتظرش بودم میتونه برام یه نشونه باشه. یه نشونه ی نقره ایِ درخشان...

+ چرا من نمینویسم اینهمه؟

تابستان جهنمی

از حال این روزهایم که بپرسید غم و درد است که می بارد.

تئوری پایداری افکار در فضا

خانه جاییست که هوایش را بیست و چهار سال با افکارت اشباع کرده ای. وقتی به آن بر میگردی تمامشان به مغزت بازمیگردند. وقتی سرت را رو بالشی میگذاری که سال ها روی آن افکار جنون آمیز کرده ای دوباره همان ها به ذهنت هجوم می آورند. حتی اگر ماه ها از آن ها دور بوده باشی.