من آدم ِ حرف زدن نیستم، آدم ِ نوشتن ام. من می توانم ساعت ها با اس ام اس های طولانی با شما حرف بزنم و دلداریتان دهم و راهنمایی تان کنم و در آخر شاد و خوشحال از هم خداحافظی کنیم بی آنکه ازتان بپرسم چرا دلت گرفته؟ چه اتفاقی توی زندگیت افتاده که اینهمه دلشکسته ای؟ من آدم ِ سوال پرسیدن نیستم آدم ِ جواب دادنم. اما اگر کنار من باشید و بخواهید با من حرف بزنید سر جمله ی دوم به تته پته می افتم و زبانم می گیرد. لال می شوم. البته که روزهای بعد به این فکر می کنم که کاش گفته بودم فلان و بهمان و البته که خودم را سرزنش می کنم که عرضه ی حرف زدن ندارم. ری را هم همین را می گوید. می گوید تو که اینقدر توی اس ام اس ها شیرین زبانی می کنی چیزی بگو. من می خندم فقط. می گویم من آدم ِ حرف زدن نیستم، آدم ِ نوشتن ام. تلفنی خیلی بدتر است. وقتی دوستی، کسی کنارم باشد و حرف کم بیاورم نهایتش دستش را می گیرم یا نیشگونش می گیرم یا می زنم روی شانه اش اما از پشت تلفن چه کار می توانم بکنم؟ چون من آدم ِ نوشتن و آدم ِ لامسه هستم نه آدم ِ حرف زدن.
